دست و جیغ و هورااا

هیچوقت با شوها و برنامه هایی که مردم رو وادار به خندیدن میکنند خوشم نمیومده و نمیاد، فرقی هم نمیکنه که ایرانی باشه یا خارجی.

چه خندوانه باشه چه الن شو ، هر دوشون سوراخ دعا رو گم کردند و با یک فلسفه مسخره که خندیدن صرف باعث شادی میشه میخوان که مردم رو به برنامه هاشون جذب کنند.

البته این برنامه ها بیننده بسیار داره ، ولی علتش به خاطر خوبی و اثر بخشی این برنامه ها نیست ، علت مشکلی است که در انسان مدرن امروزی رخنه کرده و او را غمگین و افسرده ساخته است.

فرقی میان ثروتمند و فقیر در این قضیه نیست و فقط علتها با هم فرق دارند ، فقیر ممکن است به خاطر نا توانی در تامین خواسته های خود و خانواده در غم فرو رفته باشد و ثروتمند به خاطر کاهش ارزش اموالش یا کنسل شدن ویزای شینگن ناراحت و افسرده باشد.

اما غم و اندوه در هر دو وجود دارد و حتی در بعد فردی نمیتوانی بگویی کدامیک اندوهشان بیشتر است و یا حتی کدامیک اندوهشان درست تر است ، البته حتما در بعد اجتماعی اندوه یک بیمار محتاج به دارو که به خاطر تحریم دارو در تنگناست و بیماریش عود کرده از اندوه کسی که ویزای شینگن نگرفته بسیار بیشتر  و واقعی تر است.

اما در هر صورت این اندوه در انسانها رخنه کرده و البته رسانه ها و شرکتهایی که صرفا بعد درآمدی خود را دنبال میکنند راهکارهایی را ارائه میکنند که موقت ، بزک شده و پر سر و صداست و از این طریق میخواهند این اندوه را با وعده از بین بردن کاهش دهند.

اما یک نکته مهمی وجود دارد و آن هم اینکه جوامع علمی انسان را فقط در خودآگاه و چیزهایی که علتشان مشخص و قابل اندازه گیری هستند تعریف میکنند و معمولا هم به سازهای مخالف زیاد عرصه جولان نمیدهند.

در همین مورد ، اندوه های بی علت معمولا ریشه در ناخودآگاه انسان دارند که باید با روانکاوی توسط خود شخص (البته به شرط تبحر) و یا اشخاص متبحر به خودآگاه بیایند و شخص آنها را مشاهده کند و حل بشوند و آنگاه دیگر نه نیازی به خندوانه هست و نه الن شو!

اما از آنجا که افرادی مثل یونگ و لکان اقبال کمتری در مجامع علمی نسبت به فروید داشته اند ، نظریات اینها چندان مورد توجه نیست و در واقع تصمیم گیران پیرو همان شیوه درمان پلاستیکی و دروغین و سطحی هستند.

در واقع این نوع درمان مانند این است که به جای اینکه دندان خود را عصب کشی کنید با استامینوفن بخواهی دردش را از بین ببری ، البته حالا که عصب کشی خیلی گران است شاید باید به همان استامینوفن راضی شد اما درد همچنان هست تا وقتی که بکلی دندان از بین برود...

برای حل مشکلات اندوه و ناراحتی های بی دلیل ، اگر سراغ درمانهای خندوانه ای برویم فقط آن اندوه را به عمق پایین تری منتقل میکنیم و اگر به جای خندوانه کل مدتش را گریه کنیم از لحاظ برآیند روانی بسیار مفیدتر است.

البته برنامه هایی مثل خنوانه دقیقا کپی برداری از برنامه های بی محتوای غربی است ، که خوب در آن کشورها به دلایلی که گفتیم بیننده فراوان دارد در ایران هم عده ای سرمایه گذاری میکنند تا مثل بسیاری از تجارتهای دیگر در این سرمایه پر سود و موفق به سود برسند.

البته حقیقتا من طرح جامع درمانی برای این اندوه ندارم ولی چند نکته را از لحاظ اعتقاد خودم میگویم:

اول اینکه توکل داشتن بسیار مهم است و عبادت و مراقبه هر روزه...

و اینکه حتما باید به ریشه یابی اندوه های خویش بپردازیم و کلیدهای راهنماش رو پیدا کنیم و سعی کنیم ریشه را درمان کنیم.

گاهی یک نفر به خاطر طرد شدن از کسی تحت تاثیر فشاری قرار میگیره و این موضوع درونش میمونه و بعد میشه یه اندوه و بعد اصلا یادش میره که این اندوه از کجا ظاهر شد!!!

به نظرم باید هر روز کارهایی که میکنیم رو زیر نظر داشته باشیم و شب به شب حلش کنیم که چیز جدیدی ایجاد نکنیم.