عاشورا هر سال می آید و حقیقتا هر سال چیزهایی به من می آموزد که سال قبل نمیدانستم و شاید نمیفهمیدم.
اما اگر عاشورا بوجود نیامده بود و نوه های پیامبر اسلام کشته نمیشدند ، چه اتفاقی می افتاد؟
یا اگر کشته میشدند ولی همچون امام علی ع یا امام حسن علیه السلام ، چه فرقی میکرد؟
بیایید با هم مرور کنیم ، پیامبر در جزیره العرب به پیامبری مبعوث می شود ، پیامبر از نسل ابراهیم خلیل است ، او که سر منشا تمام ادیان ابراهیمی است و زندگی اش سراسر ایمان و تقوا و راستی است.
چند وقتی است به این فکر میکنم که خیلی از چیزهایی که بشر ساخته به خاطر درونیاتش و حالات روحی و روانی درونش هست.
مخصوصا وقتی بحث مجازات پیش میاد انگار که گیرنده های درونی افراد مجازات گر روشن میشه تا فردی رو که میخوان به بدترین شکل ممکن مجازات کنند.
در واقع الان هم وقتی کسی را بخواهیم مجازات کنیم اول درون خود رو نگاه میندازیم و میبینیم چه چیزی خودمان را آزار میدهد و همان را روی آن شخص اجرا میکنیم.
هیچوقت با شوها و برنامه هایی که مردم رو وادار به خندیدن میکنند خوشم نمیومده و نمیاد، فرقی هم نمیکنه که ایرانی باشه یا خارجی.
چه خندوانه باشه چه الن شو ، هر دوشون سوراخ دعا رو گم کردند و با یک فلسفه مسخره که خندیدن صرف باعث شادی میشه میخوان که مردم رو به برنامه هاشون جذب کنند.
سالهاست که عادت دارم که قبل از خواب حداقل نیم ساعتی از همه رسانه ها اعم از صوتی شنیداری موبایل و اینترنت دوری میکنم.
این عادت که در واقع شروعش دو تا دلیل داشت ، یکی مسائل مربوط به خودشناسی و دیگری مسائل مربوط به سلامتی جسمی.
در مورد بعد خودشناسی باید این رو توضیح بدم:
خوابهای ما مهمترین راه ارتباطی ما بادرون خودمان هستند ، برای ماهایی که دچار روزمرگی هستیم ، توجه به خوابها و پیام هایی که در خواب به ما میرسند از مهمترین راه های شناخت خودمان است که نباید این روزنه را ببنیدم تا همه خوابهای ما به اضغاث احلام و خوابهای بیهوده و پریشان و آشقته دربیایند که البته آشفتگیه اکثریت خوابها خود نشان مهمی در آشفتگی درونی فرد شمرده میشود.
دیشب داشتم از کنار یه وسیله تو خونمون رد میشدم که یه زمانی یه وسیله پر مناقشه در خونه ما بود و البته بیشتر در ذهن من!
این وسیله دو تا ازش بود یکی آبی و یکی قرمز ، که آبی رو من خریده بودم و قرمز رو هم خانوادم.
داداشم که میخواست از خونه بره بدون اطلاع من و فارغ از اینکه بدونه اون آبی رو من خریده بودم ، تصمیم گرفته بود آبیه رو با خودش ببره و من سر همین موضوع با خانوادم بحث کردم و البته به خاطر اینکه برادرم داشت میرفت به اون چیزی نگفتم!
اما دیشب ناگهان دیدم که شاید یکسال باشه که اصلا از این وسیله استفاده ای نکرده بودم و اصلا حتی بهش فکر هم نمیکردم و شاید اگه جلوی چشمم نبود حتی اصلا از یادم هم رفته بود.ولی اون موقع گویی مهم ترین مسئله تاریخ زندگی من بود!
البته در واقع موضوع اون وسیله نبود موضوع "من" بود ، این من بود که بهش برخورده بود که بدون هماهنگیش اینکار شده بود.
اینجا دوتا نکته رو بگم:
یکی اینکه من فکر میکنم گزینش های ما بیشترشون بر همین اساس انجام میشه ، حتی شاید کسایی که خیلی اصرار روی عشقهای فضایی شون دارند بد نیست یه تحلیلی بکنند و ببینند کجای کارند و این عشق فضایی در کجای زمین داره زندگی میکنه که اونها دوست دارن اون جنبشون رو نبینند!
دو اینکه فارغ از کیفیت وسایل اصولا ظواهر چیزها و حتی ظواهر آدمها (زشتی و زیبایی) مساله ایه که معمولا در چشم ماست فارغ از اینکه اصل اون مایه و باطن اون چیزه و میزان اهمیتی که ما باید بدیم باید به محتوای اون چیز باشه چرا که محتواست که بقای هرچیزیست.
حتی در حوزه فیلم و ادبیات و آدمها اگر توجه کنیم آدمهای با محتوا یه جورهایی ماندگار شدند و آدمهای سطحی فراموش!
ترکیب این موضوع با دیدن اون وسیله به خاطر فیلمی بود که یکی از دوستان بهم معرفی کرد.فیلم مائودی ،فیلمی که به عینه نشون میداد که درون و باطن یک فرد چطور میتونه فرد دیگری رو به کلی دگرگون کنه...
نتیجتا اینکه اولویتهایی که داریم بیشترشون در واقع اولویت ما نیستند و فقط اولویتی است که "من" دارد و شاید سالهای سال درگیر برطرف کردن اولویتهای این "من" باشیم و از اولویتهای حقیقی خودمان فارغ باشیم.
و اینکه آدمهای با ایمانی که گاهی دعاهاشون بر آورده نمیشه ، دعایی که "من" انسان رو تغذیه کنه برآورده نمیشه و بد نیست در دعاهایی که میکنیم ببینیم چقدر برای "من" کار میکنیم.
چند خواهی پیراهن از بهر تن تن رها کن تا نخواهی پیرهن
یا حق
موضوعی که خیلی وقت بود که دوست داشتم در موردش بنویسم ، موضوع زن بودن در جوامع امروزی است.
در راستای همین موضوع مهم به کتابی بسیار مفید و قابل توجه به نام "زن بودن" اشاره میکنم:
آدم سخت گیری هستم برای اینکه در بین روحانیون کسی رو حرفهاشو کاملا باور کنم یا کاملا بهش گوش بسپارم.
اما اگر بگویم علامه طباطبایی کسی است که بنده حقیقتا بهش علاقه مند هستم بیراه نگفتم.(البته کسان دیگر هم هستند ولی ایشون از همه برای بنده بالاترن)
دلایل این علاقه رو بیان میکنم:
کتابی از ایشون که به نظرم هر شیعه ای باید بخونه ، کتاب شیعه در اسلامه که منم پیشنهاد میدم بخونید.
و دیگر از منابع برای جوانان صحبتهای ایشون با هانری کربن فیلسوف فرانسوی است که در دو کتاب «شیعه» و «رسالت تشیع در دنیای امروز» قابل دسترسی هستند.
خیلی وقتها میگم اگر معارف معنوی نبودند ، چطور میشد بدون هدف و بدون عاقبت در زمین ، همچون بقیه حیوانات زندگی کرد ، و روزی هم به اعتقاد عده ای از طیف مادیگراها برای همیشه و به معنای واقعی کلمه نابود شد.
واقعا اینکه عده ای میتوانند باور کنند که فقط جنبه مادی دارند و سنسورهای معنوی خودشون رو خاموش میکنند بسیار عجیبه.
بذارید یه مثال خیلی ساده از معنا بگم:
فرض کنید شما با کسی که دوستش دارید و بهم محبت دارید (مثل خانواده ، دوست) یروز دعواتون بشه و حرفای خوبی به هم نزنید و بعدم باهم قهر کنید.بعد میبینید یکساعت بعد یه چیزی میشه که شما شدیدا به اون فرد نیاز پیدا میکنید یا مثلا اون فرد خیلی زود سر راهتون قرار میگیره یا چشم تو چشم میشید.
خب یه دیدگاه اینه که بگه این اتفاقی بوده و میخام سر به تن طرفم نباشه😅
ولی دیدگاه معناگرا اینه که شما بلافاصله متوجه میشید که اون آدم چه خوبیهایی بهتون کرده و این فرصت رو خدا سر راهتون میذاره که اگه اشتباه از شماست زود آشتی کنید و دوست بشید و اگر اشتباه از شما هم نیست اون رو ببخشید و باز دوست بشید.و بعنوان دوتا انسان نگذارید که اون قهر باعث کینه و دلخوری بشه و هم روح و روان خودتون و هم طرف مقابل رو بهش آسیب بزنه.
اینکه انسانی با این همه حرص و ولعی که برای نهایتا صد سال عمر در این دنیا میزنه ، یه لحظه هم احتمال بده شاید این عمر پایانی نداشته باشه و شاید این منزل هم تمام بشه...
حداقل از روحیه محافظه کاری دنیاگرایان هم این انتظار میره ولی ظاهرا سرگرمیهای دنیا هم سنسورها را خاموش میکنند و هم "وجود" خود فرد رو از خودش مخفی و مستتر میکنند.
پ.ن تقریبا دوسال کتابهای کریشنا مورتی و اوشو و اکهارت توله رو میخوندم که یجورایی جنبه عرفانی دارند ، از این لحاظ که آدمهایی که اندکی از دنیای مادی بیرون میرند و سنسورهاشون از عالم معنا چیزایی رو دریافت میکنه قابل توجه بودند وی اینکه نهایتا به این نتیجه رسیدم که بیشتر مثل باشگاه های ذهن پروری هستند تا خودشناسی. الان اگه بود ، دیگه وقت روشون نمیگذاشتم.
پ.ن 2 اینکه خوشبختانه برای درک دین منابع و سرچشمه های دست اولی زیاد هستند و به نظرم باید حتما در ابتدای کار به سراغ منابع دست اول رفت ، قرآن ، نهج البلاغه ، صحیفه سجادیه ، توحید مفضل و...
پ.ن3 فارغ از قانون بودن پوشش در ایران (مثل قانون بودن بی پوششی در فرانسه ، معادل همونه ، یا قانون های قطر در بازیهای جام جهانی که همه دنیا هم مجبورند رعایت کنند) ، نظر شخصیم اینه که با توجه به منابع تاریخی پوشش برای زن مسلمان واجبه ولی نباید اون رو برای غیر مسلمان اجبار کرد چرا که اصولا پوشش برای مسلمانان نوعی وجه تمایز بود برای شناخته شدن در اجتماع و دور بودن از آزار و اذیتهای غیر مسلمانان و از طرفی آیاتی که قرآن به مردان توصیه میکنه در مورد نگهداری چشم هم برای اینه که مردان بدونند ، در هر صورت اگه همه مسلمانان هم حجابشون رو رعایت کنند ، خودشون باید درون خودشون این کنترل رو داشته باشند ،البته هر چند نگاه کردن به غیر مسلمان بدون قصد لذت مجازه برای مرد مسلمان ولی هر مرد مسلمانی باید بدونه که اون نگاه ممکنه جلوتر بره... ولی اینکه در حال حاضر این بصورت قانونه اشتباه نیست مثلا میشه گفت چون اکثریت مسلمانند میخوان که بقیه هم مراعات جامعه اکثریت رو بکنند ، چیزی که فرانسوی ها در مورد اجبار بی حجابی میگویند.ولی اگه من دست اندرکار بودم(که خداروشکر نیستم) اصراری نمیکردم.این رو اینجا نوشتم چون اولا عده ای از آدمها این مطالب رو نمیخونند و ثانیا برای کسایی که مطالب بنده رو میخونند خواستم بدونن نظر شخصیم چیه.
